به گزارش قدس آنلاین، در روزهای اخیر محمد رسول‌اف، مصطفی آل‌احمد و جعفر پناهی بازداشت شدند. فیلمسازانی که بارها موضع‌گیری‌های تند سیاسی داشته‌اند و بیشتر به جای آثار خود، با ژست‌های سیاسی شناخته می‌شوند. افرادی که یا خود یا خانواده آنها در نظام جمهوری اسلامی از هرنوع امکانات بهره‌مند بوده و هستند اما باز هم به صورت نظام چنگ می‌کشند و موجب خبرسازی در آن سوی مرزها می‌شوند.
برخی اعضای نزدیک خانواده رسول‌اف در دولت میرحسین موسوی و محمد خاتمی تا پست معاون وزیر و مدیرعامل بانک‌های دولتی پیش رفتند و دست آخر وارد بانک‌های خصوصی شدند.
مصطفی آل‌احمد تنها فیلم سینمایی خود به نام «پوسته» را با بودجه و حمایت دولتی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی وابسته به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ساخت که با عدم استقبال مردم شکست خورد و موجب حیف‌ومیل بیت‌المال شد.
جعفر پناهی هم درحالیکه در پنت‌هاوس خود در بالای شهر تهران نشسته، هنوز حقوق بازنشستگی خود را از صداوسیما یا همان رسانه‌ای که میلی می‌نامد می‌گیرد!
در کجای دنیا اپوزیسیون برانداز ولو در پوشش فیلمساز از امکانات مادی و رفاهی این چنینی برخوردار هستند؟! فیلمسازانی که به دلیل کیفیت پایین آثار خود جایگاهی در میان عامه مردم ندارند و فقط بخاطر شهرت سیاسی و تبلیغ علیه نظام و اهانت به ایران و ایرانی در فیلم‌هایشان از تمجید و جایزه فستیوال‌های غربی برخوردارند اما کمتر مخاطبی می‌تواند بیش از نیم ساعت از ساخته‌های آنها را به عنوان فیلم تحمل کند و تا انتها ببیند!
جمهوری اسلامی بارها به این افراد رافت نشان داد و سعی کرد تا حتی به پوشش آنها در لباس هنرمند و سینماگر احترام بگذارد و چشم خود را به روی شغل اصلی آنها که کنشگر سیاسی از نوع اپوزیسیون است ببندد اما آن‌قدر ادامه دادند که چاره‌ای به غیر از برخورد باقی نماند.
رسول‌اف درحالی که در یکی از فیلم‌هایش برای فرقه بهائیت تبلیغ کرده بود و به زندان محکوم شد، به زندان نرفت و حتی بدون مجوز قانونی فیلم زیرزمینی ساخت و به خارج از کشور فرستاد و جعفر پناهی نیز علیرغم ۶ سال محکومیت، به زندان نرفت و او نیز به صورت غیرقانونی فیلم ساخت و به خارج از ایران فرستاد.
محمد رسول‌اف و دستیار سیاسی‌اش مصطفی آل‌احمد در بحبوحه حادثه تلخ متروپل آبادان و درحالی که کسی بر روی کسی اسلحه نکشیده بود، با همکاری محسن امیریوسفی رییس پرحاشیه کانون کارگردانان سینما بیانیه موسوم به «تفنگت را زمین بگذار» با امضای جمعی از سینماگران تهیه و در اختیار شبکه ایران اینترنشنال گذاشتند که البته تعدادی از سینماگران امضای خود را به خاطر سواستفاده رسول‌اف پس گرفتند. جالب آن که در سال‌های گذشته امیریوسفی هم با حمایت دولتی بنیاد سینمایی فارابی وابسته به وزارت ارشاد فیلم ساخته بود اما در هر بیانیه مشکوک علیه نظام او هم دخیل است!
از دیگر افراد امضا کننده این قبیل بیانیه‌ها می‌توان به رضا درمیشیان اشاره کرد. درمیشیان که غائله دروغین‌اش بر سر اکران فیلم «لامینور» مدت ها برای سینمای ایران حاشیه ساخت اما باز هم با سعه صدر مدیران سازمان سینمایی دولت فعلی، توانست برای فیلم «مجبوریم» که در دولت روحانی توقیف شده بود پروانه نمایش بگیرد و راهی اکران کند.
جالب آن که این افراد پس از امضای بیانیه «تفنگت را زمین بگذار» این‌بار نیز همراه با فستیوال برلین و کن از یک طرف و گروهک تروریستی نفاق از طرف دیگر، در حمایت از رسول‌اف و آل‌احمد بیانیه می‌دهند! ترانه علیدوستی هم پس از هم‌صدایی با «می‌تو» در خارج از کشور و بی‌آبرو ساختن سینمای ایران و ژست‌های فیمینیستی، دیگر فردی است که در لباس هنرمند بیانیه امضا می‌کند!
افرادی که به جای هنرمند بودن به حزب سیاسی تبدیل شده‌اند و به جای نوشتن فیلمنامه، بیانیه می‌نویسند و به جای بازی گرفتن در پشت دوربین یا بازی در برابر دوربین، بر اساس سناریوی برخی سفارتخانه‌ها بازی می‌کنند و دیالوگ می‌گویند تا بلکه بودجه تولید فیلم یا حضور در فستیوال برای آنها گارانتی شود.
سناریویی که بازیگران داخلی آن در لباس سینماگر حتی از مدتی بازداشت نیز استقبال می‌کنند تا هم خود را برای کارفرما و دریافت جایزه‌های سیاسی به اسم سینما عزیز کنند هم بر طبل تحریم‌های حقوق بشری ایران ولو با کوچکتر شدن سفره مردم بکوبند که شاید تنها راه‌حل مقابله با این استقبال از بازداشت و زندان، صدور احکام سنگین و بالابردن هزینه برای کنشگران هنرمندنما باشد!
انتهای پیام/
منبع: فارس
نظر شما